Uśmiechnął się, patrząc na swoją ukochaną wioskę. Kto by pomyślał że to wszystko się tak potoczy. Tak wesoło, przyjemnie i bez dalszego bólu. Zdawał sobie sprawę, że teraz powinien podpisywać kolejne papiery, ale jak to, żeby przegapić taki przyjemny dla oka widok? Co to, to nie.
Poprawił bandaż owijający jego prawą rękę, co na jego twarzy spowodowało ledwo widoczny grymas. Zanim usiadł ponownie do biurka, do jego drzwi ktoś zapukał. Oczywiście tak jak miał w zwyczaju, w porównaniu do swojej poprzedniczki, dosłownie a za razem pewnie pozwolił wejść.
Próg przekroczył młody chłopak o blond włosach. Posiadał równie niebieskie oczy co swój ojciec, do którego właśnie przyszedł.
- Tou-san! - zawył, widząc jak Uzumaki siada na swoim krześle - A dzisiaj pójdziemy na festyn??
- Ja będę tylko na początku. Mam dużo...
Blondynek zaczerwienił się ze złości, i tupnął gniewnie kiedy stał tuż obok swojego rodzica.
- Dlaczego!?
- He? - sarknął hokage, i odwrócił się do dwunastolatka. Ten zdenerwował się jeszcze bardziej, patrząc zawistnym spojrzeniem swoich jadowicie niebieskich oczu.
- Dlaczego praca musi być ważniejsza ode mnie?!
- Nie jest ważniejsza. - poprawił blondynka trzydziestopięciolatek. Wyciągnął rękę w stronę swojego oczka w głowie, i położył mu dłoń na włosach uśmiechając się delikatnie. - Nic nie jest ważniejsze od ciebie!
Atmosfera nie była jednak o niebo lepsza. Nadal wyczuwalne były w powietrzu rozgoryczenie, jak i dosyć silna rezygnacja. Boruto, bo tak było chłopcu na imię, odsunął się od uścisku ojca i fuknął w jego stronę niczym kot.
- Jasne. To dlaczego nie odebrałeś mnie ze szkoły? Dlaczego ze mną nie trenujesz?? Cały czas tylko praca i praca! Nawet cię nie ma w domu!
Nie czekając na reakcję wyszedł równie szybko jak wszedł, zostawiając Naruto z rozgoryczeniem i rozpaczą wymalowaną w oczach. Mężczyzna zacisnął pięści na materiale swoich spodni, i zacisnął zęby by nie krzyczeć z frustracji.
- Gomen.... Boruto...
*~*~*~*~*~*
Siedział na huśtawce na placu zabaw. Całe niebo spowite już było ciemną płachtą, a on po prostu uwielbiał patrzeć na nie. Wiedział, że gdzieś tam jest jego mama. Tak, Hinata Hyuuga-Uzumaki zginęła podczas jednego z buntów więźniów Konohy. Wstrząsnęło to nie tylko całą wioską, ale i młodym wtedy Hokage. Jaki tego efekt? Samotny ojciec z dwójką dzieci, do tego jeszcze nie mający dla nich czasu.
- Baka Tou-san.
- Prawda, twój ojciec jest głupcem.
Przerażony chłopak podskoczył z ławki, przyjmując od razu pozycję bojową. Stał za nim mężczyzna w czarnym płaszczu, którego głowa była zasłonięta przez dużych rozmiarów kaptur. Mężczyzna, sądząc po posturze ciała, wyciągnął do niego rękę, na której pojawiła się dziwna czerwona kula.
- Pozwól, - zaczął, i nie wiadomo kiedy znalazł się za przerażonym blondynem - pozwól że usunę twoje problemy.
Niespodziewanie cisnął w tył głowy dwunastolatka wirującą kulę, a ten wydał z siebie zduszony krzyk. Ostatnie co widział, to zaniepokojone spojrzenie idącego z niewiadomych przyczyn w jego stronę swojego ojca. Wychwycił jeszcze rozszerzone źrenice swojego Tou-san, i poczuł jak jego ciało rozpada się na kawałki.
Otworzył oczy, jednak jak na razie widział tylko i wyłącznie rozmazane obrazy. Jakieś szepty w okół niego. Z tego wszystkiego, co usłyszał, znajdował się w szpitalu. Kiedy oczy przywykły do wszystkiego, aż zachłysnął się śliną widząc kto siedzi obok jego łóżka. Brązowo oka kobieta w zielonym płaszczu, w której rozpoznał prababcię Tsunade, szarowłosego junnina z maską, czyli oczywiście Kakashiego Hatake. Jednak to nie to go zszokowało. Tuż obok tej dwójki stał na oko czternastoletni chłopak, który na zabój przypominał jego ojca. Te same niebieskie tęczówki, lisie blizny w liczbie trzech i roztrzepane włosy, które aktualnie były dłuższe niż te od oryginału.
- Tou-san.... - załkał cicho. Po jego policzkach spłynęły słone łzy.
Co tu się działo??
----------------------------------------------------------------------------------------
Tak więc krótki prolog, który pisany był wręcz na szybko. Mam nadzieję że historia was wciągnie, i będziecie chętnie czytać jak i komentować. Teraz proszę o waszą opinię!
